Piękna opowieść wierszowana o dumnym pawiu, który na każdym kroku chwalił się swoim kolorowym ogonem. Wywyższanie się jednak go zgubiło, gdy próbował jak łabędź wydłużyć swą szyję. Nie mógł bowiem znieść, że ktoś może być od niego smuklejszy i powabniejszy.
"W pięknym ogrodzie,
wśród drzew i traw
żył paw.
Na samą myśl,
że ma ogon,
robiło mu się
błogo.
Ma ogon.
Ale jaki!
Pięny!
Przepiękny!
Przepiękniejszy
niż wszystkie ptaki!
Idzie paw drogą.
Rozpościera swój ogon.
Patrzcie, w moim ogonie
szmaragd i rubin płonie!
Pożar kolorów w piórach!
Tęcza przy nich jest bura!
Błekit!
Fiolet!
Purpura!
Kolorów
koloratura!"
Biuro Wydawnicze "RUCH" 1966
Nie znam tej opowieści o pawiu.
OdpowiedzUsuńMiło przypomniec sobie książeczki z dzieciństwa :) I piękne ilustracje , wykonane przez polskich artystów. Ja ostatnio wyciągnęłam z piwnicy od rodzicow starą ksiażeczkę Wiery Badalskiej z ilustracjami Zdzisława Witwickiego"Krasnalek Gapcio". Córce się podoba ,tak jak kiedyś synowi:) Pozwolę sobie zapisać adres bloga. Wielu książeczek nie znam. Trzeba się doszkolić :) Pozdrawiam serdecznie .
Też mam "Krasnalka Gapcia" :) moja córka bardzo to lubi, mimo, że ma już 6 lat, nadal udaje, że nie wie co tam się dzieje i się zastanawia co takiego trzeba poprawić :))
UsuńDziękuję i zapraszam
OdpowiedzUsuńPiękna... uwielbiam ilustracje Pana Wilkonia, to klasa sama w sobie.
OdpowiedzUsuń