Jerzy Kierst (ur.30 września 1911, zm. 21 grudnia 1988) właściwe imię Zygmunt - prozaik i poeta, krytyk teatralny, tłumacz, przed wojną nauczyciel, w czasie niemieckiej okupacji czynny w tajnym nauczaniu (m.in. Szkoła Ogrodnicza inż. Stanisława Wiśniewskiego, Gimnazjum Ziemi Mazowieckiej, Szkoła Rybacka) oraz w podziemnym Teatrze Rapsodycznym, po wojnie wykładowca w warszawskich szkołach teatralnych, redaktor i reżyser w radiu (m.in. współtwórca Teatru Polskiego Radia i Redakcji Literackiej Polskiego Radia - to jemu zawdzięczamy nagrania Gałczyńskiego, Tuwima, Grochowiaka) i telewizji, publikował utwory dla dzieci, twórczość dla dorosłych, jako niezgodną z cenzurą polityczną, odkładając do szuflady (całość rękopisów zgodnie z jego wolą znajduje się w Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza w Warszawie). Człowiek wielkiej kultury i prawości. Pomimo ciężkiej sytuacji materialnej i choroby konsekwentnie odmawiał współpracy z mediami w stanie wojennym, jak i po nim. Swoje zbiory sztuki przekazał Zamkowi Królewskiemu. Został pochowany na warszawskich Powązkach.
"Tajemniczości dziwnej pełna
jest zwłaszcza poobiednia pora,
gdy śpi obłoków biała wełna,
gdy drzemią kwiaty w swych kolorach,
gdy nieruchomo złote muchy
wiszą w powietrzu - snów okruchy.
Na pozór nic się już nie dzieje.
Pnie drzew są tylko coraz cięższe, a powój ledwie że przez lejek
aromat wlewa swój w powietrze.
A jednak coś się, coś w tej ciszy
dzieje... Mikrofon to usłyszy."
"Cudowne drzew są kołysania,
w dole bielinków przeplatanki,
zwłaszcza gdy własny grzmot przegania
lot odrzutowca - niespodzianki.
Przez kontrast z tą maszyną śmigłą
nie traci nic motyle skrzydło.
Tak spotykają się dwa światy,
każdy niezbędny dla planety,
dla naszej Ziemi, strojnej w kwiaty,
dla Ciebie, dla mnie - choć niestety
braknie tchu płucom, siły skrzydłom,
bo dymy rosną jak straszydło."
Krajowa Agencja Wydawnicza
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz